Het maken van sigaren
Bewerking van het tabaksblad
Het sorteren en strippen van de bladeren wordt traditioneel door vrouwen gedaan. leder blad wordt zorgvuldig onderzocht en beoordeeld. Kapotte bladeren worden terzijde gelegd om in sigaretten te gebruiken. De bladeren worden op planken (planchas) vlak gelegd. Hierna gaan ze naar donkere kamers, waar ze in stapels, burros, van 2 m hoog worden gelegd.
Er begint nu een tweede, nog sterkere fermentering in de vochtige bladeren. In de burro zit een houten geperforeerde kast waarin een thermometer steekt. De temperatuur in de stapel mag gedurende 60 dagen niet boven de 42 graden komen; voor sommige bladeren langer, voor andere korter. Als de temperatuur toch te hoog wordt, wordt de stapel afgebroken, gekoeld en weer opgebouwd. Bij het proces komt ammoniak vrij. Door het extra fermentatieproces is sigarentabak minder zuur en zit minder teer en nicotine in dan in sigarettentabak.
Nu is het tijd om de bladeren in tercios, vierkante balen die met palmvezel bijeen worden gebonden, naar de werkplaatsen of pakhuizen te brengen. In deze balen houdt de tabak de juiste vochtigheid en rijpt hij langzaam. Op de lange en ingewikkelde processen van selectie en fermentatie moet goed toezicht worden gehouden, want ze zijn van cruciaal belang voor de uiteindelijke smaak van de handgemaakte sigaren.
Het rollen van de sigaar
Bij het met de hand maken van een sigaar worden twee tot vier bladen (afhankelijk van het formaat en de zwaarte van de sigaar) tegen elkaar gelegd en in de twee helften van het omblad gerold. Hieruit ontstaat het bosje. Het vergt veel vakmanschap om ervoor te zorgen dat het binnengoed gelijkmatig wordt verdeeld, zodat de sigaar goed trekt. Het geheel wordt in een houten mal gedaan, waar na het wordt samengeperst. In bedrijven in Havanna wordt het maken van het bosje door dezelfde persoon gedaan die ook het dekblad aanbrengt. In andere landen, zoals de Dominicaanse Republiek, zijn er afzonderlijke bosjesmakers naast dekbladrollers. Bij beide systemen is het resultaat dat iedere roller een voorraad voor een dag van pas geperst binnengoed op zijn werkbank heeft.
Overtollig binnengoed wordt weggesneden om een afgeronde top te krijgen. De overblijvende hoofdnerf wordt van het omblad gestript en het dekblad wordt met een ovaal stalen blad, de , op de goede maat gesneden (waarbij het centrale deel wordt verwijderd, zodat er geen nerven te zien zijn). De tabakscilinder met omblad wordt nu onder een bepaalde hoek op het dekblad gelegd, dat wordt uitgerekt en zorgvuldig om het omblad wordt gewikkeld, bij iedere ronding een overlapping makend. Het dekblad wordt vastgeplakt met een druppeltje kleur-en smaakloze Arabische gom. De sigaar wordt vervolgens onder de vlakke zijde van het stalen blad onder lichte druk heen en weer gerold, om te zien of het maaksel gelijkmatig is.
Hierna wordt er een klein rond stukje dekblad (ongeveer ter grootte van een muntje) van het snijsel gebruikt voor het dopje, dat op zijn plaats wordt geplakt. Bij sigaren zoals de Montecristo Especial wordt de kop afgesloten door het eind van het dekblad rond te draaien. Dit resulteert in het zogeheten vlaggetje. De vlagmethode wordt alleen bij de beste sigaren toegepast. Ten slotte wordt het open einde of vuureinde tot de juiste lengte afgesneden.
Het maaksel van een sigaar is doorslaggevend voor het uiteindelijke rookgenot. Als hij te dun is gevuld , trekt hij gemakkelijk, maar brandt hij snel en wordt hij heet en daardoor bitter van smaak. Als hij te dik is gevuld , wordt het trekken bemoeilijkt. Goede sigaren moeten een constante kwaliteit hebben. Vakmanschap, kwaliteitscontrole en de juiste grondstoffen garanderen dat de sigaar van dit jaar hetzelfde is als de sigaar van vorig jaar, zelfs als de oogst slecht is.
Sorteren en inpakken
Als de sigaren op kleur zijn gesorteerd, gaan ze naar de pakafdeling, waar er een bandje omheen wordt gedaan. De sigaren worden dan in de bekende cederhouten kisten gedaan, waarin ze worden verkocht. De verpakkers letten ook op slechte sigaren die aan de kwaliteitscontrole zijn ontsnapt. Als dc laatste kist is gevuld, worden de sigaren nog eens gecontroleerd en wordt er een dun blad van cederhout overheen gelegd. De kist wordt verzegeld met een etiket dat garandeert dat in de kist echte havanna's of habanos zitten. Sinds 1994 wordt het woord 'Habanos' in rood op een chevron op de kisten gezet. Het met de hand maken van sigaren gebeurt overal op dezelfde manier, maar in de Dominicaanse Republiek is er meestal een werkverdeling tussen de bosjesmakers en de rollers.
De grote moderne fabrieken in de Dominicaanse Republiek, die in Amerikaanse handen zijn, hebben de geavanceerdste controlemethoden, waarbij gebruik wordt gemaakt van machines (bij het bosjes maken en later) om de trekkwaliteit te testen. Desondanks laten veel andere fabrikanten liever alles met de hand, vooral het controleren van hiaten in het bosje, die oververhitting van de sigaar kunnen veroorzaken.
Op de Filipijnen kent men een methode van rollen waarbij de bladeren rond twee dunne houten stokjes worden gedraaid, waarna de stokjes worden verwijderd en het dekblad wordt aangebracht.